Yıllar önce, iman etmemden yaklaşık bir yıl sonra, minyatür kursunda ilginç bir şey yaşadım. Minyatür, eski zamanlarda kitaplar için yapılan 2 boyutlu çizimlerdir. Özellikle İran’da meşhur bir sanattır. Ama benim gittiğim kurs Osmanlı minyatürünü öğretiyordu. Geleneksel bir sanat olduğu için doğal olarak padişahlar, semazenler vs. resmedilir. Bense değişik bir şey yapmak istedim. İsa Mesih’e iman ettiğimden dolayı, O’nunla ilgili bir minyatür yapabilir miyim diye görmek istedim. Sonra konuya karar verdim. İsa Mesih’in doğuşunu resmedecektim. Hem batıdan hem de İran’dan çeşitli doğum sahnesi örnekleri buldum ve öğretmenin yardımıyla bir kompozisyon oluşturup başladım.

Minyatür uzun süren bir iştir ve özellikle benim gibi her gün çalışmaya üşenen biriyseniz haftalarca sürebilir. Benimki de öyle oldu tabii ki… Haftalar geçerken sınıftaki kişiler ve öğretmen hikâyeyi daha çok merak etmeye başladılar. Bir yanda çobanlar, diğer yanda yıldızbilimciler, bir ahır… tuhaf geldi tabii, çünkü bu anlatıyı hiç duymamışlardı. Ben de ayrıntılarıyla anlatmaya başladım. Ancak ben anlattıkça insanların tepkileri daha da tuhaf oluyordu. Sonunda öğretmen şöyle dedi: “Ne kadar üzücü bir hikâye!”

Açıkçası o anda çok şaşırmıştım. Çünkü Noel, iman edenler için her zaman mutluluk ve kutlama demekti. Ama hikâyenin detaylarını düşününce ve ne anlattığımın farkına varınca o kadar da neşeli bir hikâye olmadığını fark ettim. Yusuf’un melek gelene dek Meryem’e karşı hissettikleri, kendi evlerinden çıkıp uzak bir yere gitmek zorunda kalmaları, handa yer olmadığından yemlikle gerçekleşen doğum, bir süre sonra Mısır’a kaçış, çocukların katledilmesi… tüm bunları düşününce insan biraz ürperiyor doğrusu: Noel gerçekten mutlu bir zaman mı?...

Tüm bu yaşananların ardından kutlamalar yapmak, neşeli ilahiler söylemek, süslemeler yapmak vs. biraz anlamsız kalmıyor mu? Neden bu kadar mutluyuz?... Bunların hepsi doğru değerlendirmeler olabilir, özellikle de Noel’in sıradan bir tatile dönüştürüldüğünü düşününce…

Bununla birlikte belki de şu soru diğerinden daha önemli: Noel’i bizim için mutlu kılan nedir? Evet, ne yazık ki korkunç olaylar yaşandı; kesinlikle Meryem ve Yusuf için zor zamanlardı. Ama bütün bunlar boş yere miydi? Sıradan bir doğum muydu bu? Hayır! Bu doğum daha önceki ve daha sonraki hiçbir doğuma benzemeyecekti. Bundan daha muhteşem, daha harikulade bir mucize görülmemişti ve görülmeyecekti. Bu doğum herkese yepyeni bir doğum getirecekti. Tüm sıkıntıların ve karanlığın ortasında ışıl ışıl parlayacaktı bu bebek. O’nun gelişi umutsuzlara umut, yalnızlara dost, çaresizlere çözüm, hastalara şifa ve en önemlisi ölülere hayat olacaktı. Çünkü Tanrı bizleri öyle çok sevmişti ki biricik Oğlu’nu göndermişti. Üstelik bir bebek olarak… O’nu göndermişti ki iman eden hiç kimse mahvolmasın ama hepsi sonsuz yaşama kavuşsun!

İsa dünyamıza gelmeseydi hiçbirimiz ne hayat ne de umut bulabilirdik. O’nun alçakgönüllü gelişi hem bize nasıl olmamız gerektiğini öğretti hem de bize ihtiyacımız olan her şeyi verdi. Geleceksiz olan bizlere gelecek veren O’nun gelişi oldu. Gerçek umudu O’nda bulduk. O’nun haklarından vazgeçmesi ve bize gelmeyi seçmesi, hak etmediğimiz tüm bereketlere kavuşmamızı sağladı. Tanrı’nın düşmanıyken sayesinde dostu olduk. O’nu tanımazken sayesinde tanıyabildik. Ve O’nun sonsuz hayatına ortak olabildik.

O gelmeseydi bunların hiçbiri olmayacaktı…

İşte, Noel’i mutlu bir zaman kılan budur! Noel’i Noel yapan ne süslü ağaçlar, ne neşeli şarkılar, ne alışveriş, ne Noel baba, hatta ne de Hristiyanlardır! Noel’i Noel yapan, Tanrı’nın aramıza gelme istediğini gerçekleştiren O’nun eşsiz sevgisidir! İşte bu yüzden mutlu bir zamandır, gerçekten mutlu bir zaman! Öyleyse bu mutlu zamanda biz de çobanlara seslenen melekler gibi neşeyle söyleyebiliriz (Luka 2:14):

“En yücelerde Tanrı'ya yücelik olsun,

Yeryüzünde O'nun hoşnut kaldığı insanlara

Esenlik olsun!”

Mutlu Noeller!