Taşınmak eğlenceli ve heyecan verici olabilir ancak çoğu zaman oldukça streslidir. Yeni bir yerin, yeni insanların ve yeni bir hayatın mucizesi, bir tür balayı gibidir. Dört gözle beklenecek çok şey ve bunları paylaşacak biri vardır. Tüm taşınmalar böyle değildir ve tüm taşınmalarda iyi tanıdığınız biri bulunmaz. Yeni bir yerin bilinmezliği vardır. Kabul görme ve bir amaca ihtiyaç duyma duyguları hisleri çok güçlü hale gelir. Eskiden şu soruları sorardım: "Yeni arkadaşlar bulabilecek miyim? Kendimi evimde hissetmem ne kadar sürecek?"
 
Çocukken hatırlayabildiğim kadarıyla sadece bir kez taşınacak kadar şanslıydım. Ancak bir yetişkin olarak birçok kez taşındım ve hatta kendime ait olmayan kültürlerin yaşandığı yerlere de taşındım. İlk büyük taşınmalarımdan bazıları kişisel bilgisayarların ve cep telefonlarının ortaya çıkmasından önce gerçekleşti. Bilgi için kitaplara ve daha önce oraya gitmiş olan insanlardan aldığım mektuplara güveniyordum, ayrıca üstlerimin ne yaptıklarını bildiklerini umuyordum. Taşınma sürecimde yeni bir dil öğrenmeye başlamam, bir araba satın almam, hemşire lisansım için devlet oryantasyonunu tamamlamam ve küçük bir hastanenin yönetimini devralmam gerekti. Eğlenceli miydi? Evet. Heyecan verici miydi? Kesinlikle. Stresli miydi? Hem de nasıl. Genel olarak, Tanrı'ya güvenmek zorundaydım. O'nun benden önce gideceğini, İyi Çoban olarak önderlik edeceğini biliyordum. Tanrı egemen ve iyi olduğu için, gittiğim yerin bilinmezliğinde dahi güvende olabilirdim. O, güvenebileceğim sarsılmaz Kaya'dır.
 
Yıllar önce kendi ülkemize büyük bir taşınma gerçekleştirdik. Bu da cep telefonu günlerinden önceydi (en azından şu anda sahip olduğumuz türden. O zamanlar arabanızda ağır bir kitap büyüklüğünde bir araç telefonu kullanabilirdiniz). Arabamız taşındığımız kasabadaki bir kavşakta stop etti. Kocamın seyahatte olduğu için yardım edemeyeceğini, kayınpederimin telefona cevap veremeyeceğini fark ettim ve düşündüm... Bana yardım etmesi için arayabileceğim kimsem yok! Kalabalıkta yapayalnız olma hissiydi bu... Etrafımda başka insanlar vardı, ama onları tanımıyordum. Paniğe kapılmadım ama "bilinmezlik" hissi içime çökmüştü. Arabamızdan indim ve muhtemelen biraz kaybolmuş ve perişan görünüyordum, zira kısa süre sonra içinde üç kadın olan bir araba durdu ve yardım edip edemeyeceklerini sordular. Beni kayınpederimin evine götürdüler ve oradan arabamız için yardım isteyebildim. Tanrı tanımadığım bazı melekler sağladı. Benim "bilinmezliğimde" O gören Tanrı'dır, beni görür ve ben O'nun tarafından bilinirim.
 
Kutsal Kitap'ta çok sayıda yolculuğun kaydedilmiş olması ilginçtir. Nuh'un gemiye binmesi, İbrahim'in Tanrı'nın kendisine göstereceği yere gitmesi, Mısır'dan çıkış, İsrail halkının çölde yıllarca dolaşması, Babil'e sürgün edilip geri dönmesi, Meryem ve Yusuf'un Beytlehem'e gitmesi, İsa'nın bir yerden bir yere gitmesi ve başta Pavlus olmak üzere tüm elçilerin Müjde'yi paylaşmak için birçok yolculuğa çıkması bunlardan sadece birkaçıdır.... Her durumda, insanların başarılı olabilmesi için Tanrı'ya güvenmeleri şarttı.
 
Gittiğimiz her yerde Tanrı'nın varlığı hakkında düşünmeye başladım. Bazen hareket etmemizi, İbrahim gibi bir sonraki adımı atmamızı ister ve bazı zamanlarda bizi olduğumuz yerde kalmaya, olduğumuz yerde gelişmeye çağırır.
 
O'nun bizimle birlikte olduğunu ve bize yol gösterdiğini bilmek harika bir şeydir. Ama yine de toparlanma ve yerleşme gibi lojistik işlerimiz vardır. Ve nerede ikamet etmemizi istediği konusunda O'nu dinlemek.
 
Amerika’ya gelen öncüler at arabalarıyla günde sadece 24 kilometre yol alabiliyorlardı. Her gece kamp için eşyaları indirmeleri, hayvanları emniyete almaları, gece için kamp kurmaları, su getirmeleri, ateş yakmaları ve ertesi sabah yeniden yola koyulmaları gerekiyordu. Bir kişi toparlanma ve yerleşme konusunda uzmanlaşırdı. Pek çok insanın yol boyunca durup yeni evlerinin önceden planlandığı gibi kilometrelerce ileride değil de "burada" olduğuna karar vermesi şaşırtıcı değildir, bu da daha zorlu bir yolculuk tecrübesi gerektirir. Zorlu yolculuklarda çoğu zaman değerli eşyaların geride bırakılması gerekmiştir. Yerleşmek için kullanılan maddi şeylerin yanı sıra, dünyanın ya da ülkenin bir bölgesinden diğerine taşınan kültür de vardı. Bazen birlikte seyahat eden insanların kültürlerinin harmanlanması da söz konusuydu. Çoğu zaman birbirini anlamak için yeni bir dil öğrenmek gerekiyordu. Bu yolculuk çok fazla planlama, fedakârlık ve sabır gerektiriyordu. Tanrı taşınmaktan ne öğrenmemi ister? Nasıl hazırlanabilirim, neleri geride bırakmalıyım, sonraki adımlarıma nasıl rehberlik edecek?
 
Bu örneklerden ve kendi deneyimlerimden neler öğrendim?
Taşınmak kolay değildir.
Taşınmak güven gerektirir.
Taşınmak sabır gerektirir. Ailenizle ya da arkadaşlarınızla taşınıyorsanız, Ruh'un meyvesi olan SABIR'a çok ihtiyacınız var demektir. Ayrıca yeni arkadaşlar bulmak için de sabıra ihtiyacım var, ilk gün yeni bir arkadaş edinemeyebilirim. Bu aylar sürebilir.
Taşınmak inisiyatif almayı gerektirir.
Taşınmak planlama gerektirir. Neleri yanıma almalıyım, hangi eşyalar "evde" hissetmeme yardımcı olur, önce neleri açmalıyım, ne zaman ayrılmalıyım, eşyaları yanımda mı götüreceğim yoksa kargoyla mı göndereceğim, vb.
Taşınmak hedef belirlemeyi gerektirir. Nereye gidiyorum, neden gidiyorum, yeni alanım neye benziyor, -eğer varsa- beni karşılamak için kim orada olacak (eğer varsa) Oraya nasıl gideceğim?
Taşınmak ayrıca vedalaşmayı gerektirir. Mümkünse, hayallerinizi paylaşmak, dua etmek ve devam eden dostluklarına teşekkür etmek için arkadaşlarınızla birlikte olmak için zaman ayırın.
Taşınmak “Merhaba” demeyi gerektirir. Yeni insanlarla tanışmanın yollarını bulun. Girdiğiniz yeni kültür hakkında bilgi edinin. Yeni bir yerde keşif aşamasının tadını çıkarın. Restoranlara, okullara, kütüphaneye, mağazalara, kulüplere vs. göz atın.
Taşınmak, yol göstermesi için Tanrı'ya güvenmek demektir. Bu yönlendirmeye boyun eğin. Siz taşınırken O size yardım edecektir.
 
Yolculuğunuz için Mezmur 32:8 ve Mezmur 23'ü okuyun.