En sevdiğim öğretmenlerimden bazılarını düşünüyordum, özellikle de kim olduğumu ve neden burada olduğumu anlamaya çalışmanın derin özlemler olduğu o ergenlik yıllarımda. Gençlik yılları bu soruların yanıtlarını bulmak için çok önemlidir. Çoğu genç gibi benim de yetişkinliğe adım atarken sadece cevaplara değil, aynı zamanda özgüvene de ihtiyacım vardı. Sınıflarına başarılı olmaları ve büyük hayaller kurmaları için ilham veren öğretmenlerle ilgili pek çok hikâye var. Çeşitli ülkelerin zorlu bölgelerinde, az maaşla ve çok az kamu desteğiyle çalışıp, öğrencilerine değer veren bazı öğretmenler var. Geri kalanımızı yalnızca en iyisi için çabalamaya değil, aynı zamanda çabaları için daha fazla takdir edilmeye de zorluyor. Bu öğretmenlerin öğrencileri adına yaptıkları gerçek fedakârlıklar vardı ve hala da var. Bu öğretmenler öğrencilerinin başarılı olmasını istiyorlar. Öğrencileri için en iyisini istiyorlar. 

Kendi hayatımda da neden bazı öğretmenlerimin diğerlerinden daha önemli olduğunu düşünüyordum? Özgüvenimi nasıl inşa ettiler? Onları diğerlerinden  farklı kılan neydi? Bir ara yemek pişirme, dikiş, finans, çocuk bakımı vb. konuları öğrendiğimiz yetişkin yaşamı dersi öğretmenim gibi bir öğretmen olmak istedim,. Bizim için her şeyi ilginç hale getirmişti. Onunla takılırken çok eğlenirdim. İngilizce öğretmenimi de çok severdim. Kompozisyonlar, şiirler yazmaktan ve o yıl bize verilen çeşitli kitapları okumaktan keyif alırdım. Beni bir kenara çeker ve şiirlerim hakkında sorular sorar ve sonra beni daha fazla yazmaya teşvik ederdi. Şan öğretmenim çok yaratıcıydı ve birçok iyi eseri (hem popüler hem de klasik) söylememizi sağladı. Zaman zaman okul dışında sahne alan özel vokal gruplarında şarkı söyledim. Müzik dersine gitmeyi dört gözle beklerdim.

Ama onlara olan sevgimi geliştiren asıl unsur, bana olan sevgileri ve ilgileriydi. Bana inanıyorlardı.

Denediğimi görmek istediler. Elimden gelenin en iyisini yaptığımı görmek istediler.

Başarılı olduğumu görmek istediler.

Yaşayan Kutsal Kitap yorum çevirisinde 1. Korintliler 13:4-7 ayetlerinde şöyle der:

“Sevgi çok sabırlı ve naziktir, asla kıskanç ya da hasetçi değildir, asla böbürlenmez ya da gururlanmaz, asla kibirli, bencil ya da kaba değildir. Sevgi kendi yolunu talep etmez. Sinirli ya da alıngan değildir. Kin tutmaz ve başkaları ona yanlış yaptığında bunun farkına bile varmaz.  Adaletsizlikten asla memnun olmaz, ancak hakikat kazandığında sevinir.” Eğer birini seviyorsanız, ne pahasına olursa olsun ona sadık kalırsınız. Ona her zaman inanır, ondan her zaman en iyisini bekler ve onu savunurken her zaman dik durursunuz.

Bu nasıl bir meydan okumadır? Daha çok İsa gibi olmayı arzuluyorum. Peki başkalarını İsa gibi seviyor muyum? Bu sevgi tanımının işaret ettiği gibi başkaları hakkında en iyisini diliyor muyum? İnsanlar benimle, yani Tanrı'nın bir çocuğuyla konuştuktan ya da birlikte olduktan sonra ellerinden gelenin en iyisini yapmak için ilham alıyorlar mı?

Bazı öğretmenlerimin bana verdiği ilhamı fark ettiğimde şöyle dua ediyorum: "Tanrım, genç annelere, torunlarıma, genç imanlılara (ve yaşlılara!) ellerinden gelenin en iyisini yapmaları için ilham vermeme yardım et.”

“Rab'den miras ödülünü alacağınızı bilerek, her ne yaparsanız, insanlar için değil, Rab için yapar gibi candan yapın. Rab Mesih'e kulluk ediyorsunuz. Haksızlık eden ettiği haksızlığın karşılığını alacak, hiçbir ayrım yapılmayacaktır.” Koloseliler 3:23-24

İlham veren öğretmenler hakkında izlenmesi önerilen filmler:

(Akeelah and the Bee) Kurgusal bir hikaye ancak 2021'de benzer bir gerçek hikaye yaşandı

(Freedom Writers) Erin Gruwell ve Woodrow Wilson Lisesi'nin gerçek hikayesi

(The Great Debaters) Wiley College'da Melvin Tolson'un gerçek hikayesi

(Anna and the King veya The King and I adlı müzikal) Anna Leonowens'in hikayesi