Bundan önceki yazılarımda Tanrı’nın nasıl bana bir kiliseye katılmamı söylediğinden ve bu topluluğa katılmamla birlikte nasıl kendini bana tanıtıp, beni nasıl iyileştirmeye başladığından bahsetmiştim.

Bu yazımda topluluğa katılmaya başladıktan bir süre sonra Rab’le beklenmedik bir şekilde karşılaşmamdan ve bu karşılaşma sayesinde öğrendiklerimden bahsetmek istiyorum.

Bu topluluğa bir süre katılınca topluluktaki bazı insanların Tanrı’nın kendilerine konuştuğundan bahsettiklerini fark etmeye başladım. Bunu tam ne anlamda söylüyorlardı çok iyi anlamıyordum. Daha önceki yazılarımda anlattığım gibi, ben de bazı ruhsal deneyimler yaşamıştım. Örneğin, Tanrı Kutsal Kitap aracılığıyla beni bir topluluğa katılmam gerektiği konusunda ikna etmişti. Başka bir olayda topluluğun önderi aracılığıyla Tanrı bana babam olduğunu söylemiş ve bana olan sevgisini açıklayıp beni babamın ölümünün olumsuz etkilerinden iyileştirmeye başlamıştı. Bununla birlikte, sanki bazı kişiler benim yaşamış olduğumdan farklı bir boyutta Tanrı’dan bazı şeyler duyuyorlardı yada öyle olduğunu iddia ediyorlardı.

Kendi kendime “Bu Tanrı’yı duymak ne demek oluyor? Eğer Tanrı onlara konuşuyorsa bana da konuşsun o zaman” dedim ve Tanrı’dan bana da konuşmasını istedim. Muhtemelen bir süre beklentim oldu ve bir şey olmayınca bu duayı unuttum.

Diğer taraftan yeni bir imanlı olarak çok heyecanlıydım, sürekli Kutsal Kitap ve onunla bağlantılı başka kitaplar okuyordum. Kutsal Kitap’ta anlatılan ve kendini İsa Mesih’te açıklayan Tanrı’nın gerçek olduğunu bilmek beni çok heyecanlandırdığı için bu konularda sürekli öğrenmek istiyor ve büyük bir açlık duyuyordum. Bu dönemde elime Hıristiyan evlilik anlayışını anlatan, Walter Trobisch’in yazmış olduğu, ‘Bağlandım Sana’ adlı kitap geçti ve bu kitabı okumaya başladım.

Bir gün evde tek başımaydım, kitabı alıp odama geçtim ve yatağımda oturup kitabı kaldığım yerden okumaya devam ettim. Kutsal Kitap’a  göre İsa Mesih tutuklandığı zaman Vali Pilatus Fısıh Bayramı dolayısıyla onu salıvermeyi önermişti. Halk ise İsa’nın değil ama bir isyancı olan Barabba’nın salıverilmesi, İsa’nın ise çarmıha gerilmesini istemişti. Kitapta yazar Barabba’yla ilgili, aslında Kutsal Kitap’ta olmayan ama bir mesajı olan bir hikâye anlatıyordu. Buna göre Barabba salıverildikten sonra şehirde dolaşırken İsa’nın çarmıha gerildiği yere gelir. Onu çarmıhta görünce kendi kendine şöyle bir şey der. “Aslında suçlu olan bendim, benin ölmem ve onun yaşaması gerekirdi. O benim yerime öldü, ben de onun yerine yaşayayım.”

Bu sözleri okuyunca birden çok şiddetli bir şekilde ağlamaya başladım. Neden ağladığımı ve bana ne olduğunu anlayamıyordum. Sonra ayrılmış olduğum kız arkadaşım aklıma geldi. İlk yazımda bu ilişkiden bahsetmiştim. Bu ilişkiye başlarken, kız arkadaşım Hristiyan olmadığı için bunun sonu olmayan bir ilişki olduğunu bilmeme rağmen ilişkiyi ilerletmiştim. Bu davranışımın sonucunda kız arkadaşıma nasıl acı çektirdiğimi anlamaya ve bundan derin bir pişmanlık duymaya başladım. Aslında ben de Barabba’dan daha masum değildim.

Birden kulağımın yanında birisinin konuştuğunu duydum. Odada, hatta evde, yalnız olduğum için irkildim ve başımı sesin geldiği yere çevirdim ama kimse yoktu. Ses bana “Ben seni bağışladım, sen git ve… “ dedi. O zaman İsa Mesih’in bana konuştuğunu anladım. Ben de Barabba gibi ve aslında bütün insanlar gibi, hiç de masum birisi olmadığım gerçeğiyle yüzleştim. Ben ölümü hak ettiğim halde O benim yerime ölmüştü. Şimdi ise O beni bağışlıyor ve ben kendisi için yaşamaya çağırıyordu.

O yalnız beni değil, sizi de çağırıyor. Sizi bağışlamak ve O’nun için yaşamanızı istiyor.

 “Vay başıma! Mahvoldum” dedim, “Çünkü dudakları kirli bir adamım, dudakları kirli bir halkın arasında yaşıyorum. Buna karşın Kral'ı, Her Şeye Egemen RAB'bi gözlerimle gördüm.”

Seraflar'dan biri bana doğru uçtu, elinde sunaktan maşayla aldığı bir kor vardı; onunla ağzıma dokunarak, “İşte bu kor dudaklarına değdi, suçun silindi, günahın bağışlandı” dedi.

Sonra Rab'bin sesini işittim:

“Kimi göndereyim? Bizim için kim gidecek?” diyordu.

“Ben! Beni gönder” dedim.

(Yeşaya 6:5-8)