Hıristiyan bir aileden geliyordum ama Mesih’le tanışıp O’na iman etmem çok uzun bir süreç oldu. Tam ne zaman iman ettiğimi bilmiyorum ama birçok değişik inanç hakkında okuduktan ve bazılarını da denedikten sonra lise yıllarımda Hıristiyanlığın Tanrı’nın sağladığı kurtuluş yolunu anlattığına ikna olmaya başladım.

Yanlış hatırlamıyorsan üniversitemin ilk yılında ilk kez bir topluluğa katıldım. Sonrasında birkaç kez daha katıldım ama tapınma zamanlarına katıldığımda ağır bir sıkıntı hissediyordum. Bir süre gitmeyi denedikten sonra bu üzerimde hissettiğim sıkıntı ve baskıdan dolayı bu kiliseye gitmeye devam etmemeye karar verdim. Evde kendim İncil okur ve dua edebilirim diye düşündüm.

Bir taraftan da lise yıllarımda babamı kaybettikten sonra başlayan, beklenmedik zamanlarda gelen baş dönmelerim vardı. Bazen de trafikte karşıdan karşıya geçerken sanki arabaların altına düşecekmişim gibi hissederdim.

Böyle bir dönemde bir kız arkadaş edindim. Çevremde, kültürde sanki kız arkadaş edinmek mutlu olmak, iyi hissetmek için sihirli bir değnek gibi düşünülen bir şeydi. Kız arkadaşım olunca her şey daha güzel olacak ve daha iyi hissedeceğim diye düşünüyordum.

Bir taraftan evde İncil okuyor ve dua ediyor, inancımı bireysel bir şekilde yaşamaya çalışıyordum. Diğer taraftan inancım açısından bir evliliğin mümkün olmadığını bilmeme rağmen, Hıristiyan olmayan yeni kız arkadaşımla sonu olmayan bir ilişki yaşıyordum. İlk zamanlar ilişki iyi gitmesine ve yaşamıma bir yenilik getirmesine rağmen zamanla sorunlar ve anlaşmazlıklar arttı. Diğer taraftan baş dönmelerim de devam ediyordu. Bununla ilgili tıbbi ve psikolojik yardım almış olmama rağmen bir değişim olmamıştı.

Üniversitenin son yılına geldiğimde yaşamımda iyice tıkandığım bir noktaya geldim. Nasıl ilerlemeliydim. Tam bu noktada, yardım hiç beklemediğim bir şekilde geldi. Bir gün İncil okurken hiç beklemediğim bir şekilde bir ayet sanki kitaptan dışarı fırladı. Birden anladım ki Tanrı bana konuşuyordu. Kitaptan dışarı fırlayan ayet şöyleydi:

“Bazılarının alıştığı gibi, bir araya gelmekten vazgeçmeyelim” (İbraniler 10:25a)

Tanrı’nın Hıristiyan bir topluluğa düzenli bir şekilde katılmamı istediğini anladım. Bu sözü duyduktan sonra daha önce katıldığım topluluğun toplandığı binaya gittim ancak artık o binada toplanmıyorlardı. Taşınmışlardı ama nereye gittiklerini bilmiyordum. Tanrı bir kiliseye katılmamı istiyorsa bana bir yer gösterecektir diye içime bir eminlik geldi. Bu konuda dua ettim.

Bir gün Beşiktaş’ta arkadaşlarımla yürürken yolun karşısında benim gittiğim yönün ters yönüne doğru daha önce katıldığım kiliseden insanların grup halinde yürüdüklerini gördüm. Bunun Tanrı’dan gelen bir şey olduğunu düşündüm ancak bir şekilde beraber yürüdüğüm arkadaşlarıma gidip bu insanlarla konuşmam lazım diyemedim. Bu fırsatı kaçırdım diye düşündüm ama Tanrı konuşmuştu bir kere. Tekrar dua ettim.

Bu kez annem oradan  geçerken Sen Antuan Kilisesi’ne gidip oradan küçük biri Yuhanna Müjdesi almıştı. Onu bana verince Yeni Yaşam Yayınları’nda basıldığını gördüm ve buraya gidersem daha önce katıldığıma benzer bir topluluk bulabilirim diye düşündüm. Bir gün o adres gittim ve orada çalışan arkadaş aracılığıyla, yaklaşım 30 yıla yakın süredir katılmakta olduğu topluluğu buldum.

İlk haftalar yine baskı hissetsem de Tanrı’dan gelen söze kararlı bir şekilde itaat edince Rab İsa Mesih beni iyileştirmeye başladı. İlk olarak babamı kaybetmenin acısından özgür oldum ve ondan kaynaklan baş dönemlerimden iyileşti. Sonrasında beni bu topluluk aracılığıyla birçok alanda iyileştirdi ve geliştirdi. Bu topluluk benim için bir aile oldu.

Sonuç olarak “Bazılarının alıştığı gibi, bir araya gelmekten vazgeçmeyelim” (İbraniler 10:25a). Bir Hıristiyansanız ve bir topluluğa katılmıyorsanız bu ayete kulak verin.