İnsanlık tarihi, insanların bir şeylerde mutluluk arayışlarının hikayeleriyle doludur. Bugünün dünyasında, mutluluğu başarıda, mülkiyette veya tanınmada ararız, ancak çoğumuz yine de kendimizi boş hissederiz. C.S. Lewis'in sözleri, bu mücadeleyi mükemmel bir şekilde ifade eder:

"İnsanlık tarihi, insanın kendisini Tanrı’dan başka mutlu edecek bir şeyler bulmaya çalıştığı uzun ve korkunç bir hikayedir." C.S. Lewis

Vaiz Kitabı’nda Kral Süleyman, anlamı bilgeliğe, hazza, işe, servete ve başarılara bakarak aradı, ama bunların hepsini anlamsız buldu. Kitap boyunca, bu çabaların nihayetinde "boş" veya "anlamsız" olduğunu, "rüzgarı kovalamaya kalkışmak" gibi bir şey olduğunu sıklıkla ifade eder.

İnsanlar, zamanın başından beri mutluluğu aramak için sayısız girişimde bulunmuşlardır. İmparatorluklar kurar, zenginliğin peşinden koşar ve hayatlarımızı konforlarla doldururuz. Ancak, bu hedeflere ulaştıktan sonra bile, tatmin duygusu genellikle elde edilemez. Neden, ne kadar çok şey elde edersek edelim, o kadar az tatmin oluyoruz?

Lewis derin bir gerçeğe işaret eder: “Aradığımız mutluluk dünyevi arayışlarda bulunamaz.” Tatmini sonlu şeylerde aradığımızda, kaçınılmaz olarak hayal kırıklığına uğrarız. Bu arayışlar, kendi içlerinde yanlış olmamakla birlikte, en derin arzularımızı tatmin etmek için beklediğimizde sorun haline gelir. Benzer şekilde, Süleyman, dünyasal şeylerde kalıcı tatmin bulma çabalarının tümünün "boş" olduğunu tekrar tekrar belirtir (Vaiz 1:2). Ne kadar çok bilgelik, zevk veya zenginlik biriktirirsek biriktirelim, bunların hepsinin nihayetinde aynı sona - ölüme - yol açtığını ve kalıcı bir değer bırakmadığını gözlemler.

Dünyamız geçici zevklerle doludur. En yeni teknoloji ürünü, iş ortamında bir terfi veya başkalarının onayı olsun vb. şeyler anlık sevinç getirir. Ancak yeniliğin etkisi geçtiğinde, boşluğu dolduracak bir sonraki şeyi aramaya başlarız. Bu döngü sonsuzdur çünkü sonsuz özlemleri geçici çözümlerle tatmin etmeye çalışıyoruz.

Süleyman, Vaiz 3:11'de bu gerçeği dile getirir: "O, her şeyi zamanında güzel yaptı. İnsanların yüreklerine de sonsuzluk kavramını koydu." Kalplerimiz, yalnızca sonsuz bir Tanrı tarafından karşılanabilecek bir sonsuzluk özlemiyle tasarlanmıştır. Bu boşluğu Tanrı'dan daha az bir şeyle doldurmaya çalıştığımızda, tatminsiz kalmaya mahkum oluruz.

İnsanoğlunun Tanrı'dan ayrı bir mutluluk arayışı hikayesi gerçekten uzun ve çoğu zaman trajik bir hikayedir. Ancak Hristiyan inancının güzelliği, Tanrı'nın aradığımız tatmini, sunduğu basit gerçekte yatar. Fakat O'na kendi şartlarımızla değil, O'nun şartlarıyla gelmemiz gerekir.

Dünyevi arayışlarla ilgili kasvetli bakış açısına rağmen, Süleyman nihayetinde insanın nihai görevinin "Tanrı'dan korkmak ve O'nun buyruklarına uymak" olduğunu söyler (Vaiz 12:13). Bu, gerçek anlam ve tatmini bulmanın özüdür.

Lewis'in kitapları, “Acı Sorunu” ve “Özde Hristiyanlık” gibi, hepsi İsa Mesih’in müjdesine işaret eder. Bunlar, gerçek mutluluk ve dönüşümün Tanrı ile olan bir ilişkiden geldiğini öğretir.

Tanrı, en derin ihtiyaçlarımızın sahip olduklarımızla değil, O'nun kim olduğu ile karşılandığı bir ilişkiye bizi davet eder. Tanrı'ya döndüğümüzde, koşullarımızın ötesine geçen bir sevinç buluruz.

Tanrı'yı merkeze almak, dünyevi arayışlarımızdan vazgeçmek anlamına gelmez. Bu, ilişkimizde O'na öncelik vermek ve her şeyde O'nun isteğini aramak anlamına gelir. Tanrı odak noktamız olduğunda, her şey yerine oturur. İşimiz, ilişkilerimiz ve hırslarımız, O’nu yüceltmenin ve O’nun iyiliğini deneyimlemenin yolları haline gelir.

Gerçekten dolu bir yaşam sürmek için, mutluluğu yanlış yerlerde aramayı bırakmalı ve hayatımızı Tanrı’nın sonsuz sevgisi ve amacı üzerine inşa etmeliyiz. Bu, Tanrı'nın bizi davet ettiği hikaye—gerçek tatminin yalnızca O’nda bulunduğu bir hikayedir.

Lewis'in içgörüsü, Tanrı dışında mutluluk aramanın boşuna olduğunu bize hatırlatır. Hayatımızı sürdürürken, arayışlarımızın geçici doğasını fark edelim ve kalıcı sevinç ve tatminin tek kaynağı olan Tanrı’ya dönelim.