Bizi Ay’a Götür

yani Deliver us To the Moon

Bu bir bilgisayar oyunu., Sosyal medya kanalında gezerken rastladım, izledim hatta zaman ayırıp kendim de bizzat oynadım. oğlumla birlikte eğlenceli olabileceğini düşündüm. Genelde böyle bir şeye ayrıracak zamanım olmuyor ama konusu gerçekten ilginçti. Hikaye şöyle

2030-2050 Yılları civarında insanlar yani bizler dünyayı bir şekilde yaşanmaz bir hale getirmişiz. Doğa artık kendisini yenileyemez olmuş, enerji kaynakları tükenmiş elbette bunlarla bağlantılı olarak iklim yaşam şartlarını korkunç hale getirmiş. Kum fırtınaları, küresel ısınma ve herşey birbirine karışmış, sonuç olarak her şey birbirine girmiş.

Ancak bu arada yine insan oğlu, Ay’a giderek oraya bulduğu bir madenden elde ettiği enerjiyi dünyaya göndermenin bir yolunu bulmuş, bu enerji ile ayakta kalmaya çalışıyor. Ancak bir gün birdenbire bu enerji sebebi bilinmeyen bir şekilde kesiliyor ve dünya karanlığa bürünüyor, hastahaneler ve bu gibi hayati yerler ve bir uzay istasyonu son damla enerjilerini kullanıyor.

Ve Bu son damla enerjiyi kullanarak neler olduğunu anlayabilmek ve kesilen enerjiyi yeniden sağlamak için Ay’a bir uzay gemisi ve bir yolcu gönderiyor.

Hikaye böyle başlıyor. İçerisinde bir sürü entrika, bilmece ve trajik hikaye barındırıyor ama ben bu yazıda bunlardan bahsetmeyeceğim. Eper konusunu ve hikayesini merak ederseniz youtube a eminim anlatan pek çok kanal vardır ama benim asıl bu yazıda buna yer vermemin ayrı bir sebebi var.

Oyunun ikinci serisinin sonunda bir baba kız diyaloğuna denk geldim.

“Bundan daha iyi olabilir miyiz?

“Herkes kendisine göre en doğrusunu yapıyor”

Bu iki cümle beni düşündürmeye başladı.

Öyle ya…

Dünya tarihi boyunca o kadar büyük acılar, günahlar ve iğrençlikler gördü ki. Gerçekten bunlar yapılırken insanların hepsi mi kötüydü, haksız olan taraf kimdi, neye göre karar vereceğiz?

Örneğin 2. Dünya Savaşını başlatmasını Adolf Hitler’den dinlerseniz ayrı bir resim geri kalan tarihten dinlerseniz ayrı bir resim görebilirsiniz.

Tarih uzmanı değilim ama tarihten hoşlanıyorum ve böyle bakınca tarihte masum bulmak o kadar da kolay bir şey değil aslında, üstüne ütük gerçek tarihe ulaşmak da o kadar kolay değil neden derseniz hem tarihi herkes kendi açısından ya da kendisine ait bilgilerle yorumluyor hem de tarihi genelde kazananlar ya da hayatta kalanlar yazıyor.

Öyle ya, biz hikayeyi hep avcı dan dinliyoruz…

Dünya tarihinden biraz daha mikro bir alana girersek, ailelerde bile ortak bir doğruda birleşmek çoğu zaman pek de kolay olmuyor. 

Peki sebep ne?

"O günlerde İsrail'de kral yoktu. Herkes kendi doğru bildiğini yapıyordu." 

Hakimler

Bu Ayet Kutsal Kitap’tan, benzer bir durumu anlatıyor, iyi ama bunda ne mahsur var?

Kim ne derse desin, insanın yüreğinde bencillik duygusu vardır, üstelik de bilgisi sınırlıdır. Olayları kendi bakış açısı ile yorumlar.

Bu durumda kendisine göre doğru yapıyor olması iyiyi yaptığını göstermiyor. Konu ile çok ilgili olmayan ama sizi gülümsetecek ama gerçek olup olmadığını bilmediğim bir hikayeyle örneklendirecek olursak…

Kadın, o gün işe bağlayan yardımcısına, hazırlanmış yiyeceği okuldaki kızına götürmesini rica eder, Kadın “kızınızı nasıl tanıyacağım?” diye sorduğunda, 

• “sınıftaki en güzel kızımdır O’na ver” der

Kadın ise sınıfa girince bakar bakar, en güzel kız kendi kızıdır, yiyeceği O’na verir…

Diğer yandan, keşke her şeyi yukarıdan gören, herkesin bakış açısını ve yüreklerini değerlendirebilen, tıpkı olması gereken bir hakim gibi adil, aynı zamanda merhametli, sevgi dolu üstelik yüreği günahla kirlenmemiş, bencil olmayan birisi olsaydı diye haykırmıyor mu içinizden bir ses sizin de?

Herkesin hatta her coğrafyanın ya da kültürün kendi doğrularından ziyade

Acaba Tanrı’dan gelen bir “Mutlak Doğru” ya ihtiyacımız olduğunu anlayacağımız günlere yaklaşıyor muyuz?

Çünkü artık herkes kendisine göre doğruyu yapıyor…

Sonuçtan memnun muyuz?

Galiba değiliz…

Sevgiler