Acı ve belirsizlik zamanlarında benim ve galiba pek çok tanıdığımın yaptığı şey ‘kendine acımak’ oluyor. 

Peki kendine acımak nedir?

Sanırım şu şekilde bir tanımlama yerinde olabilir.

Olumsuz duruma odaklanarak kendimizin nasıl da haksızlığa uğradığı, bunu hak etmediğimiz, çaresizliğimiz ve kurban olduğumuz duygularını hissetmemiz. İşin aslı bu hissettiklerimiz haklı şikayetler de olabilir ve bu durumda ihtiyacımız olan şefkati kendimizden ya da başkalarından belki de gizli olarak aramanın da sonuçlarından birisi olabilir. Yani bu duygular bazen iddia edildiği gibi abartı değil de gerçeklerin üzerimizdeki baskısı ile haykırdığımız ve ‘ahhhhh’ sesi de olabilir.

Evet, canımız yanıyordur, üzgünüz ve belirli bir süre için bir kenara çekilip kıvranıyor olabiliriz ama asıl mesele orada ne kadar kalacağımızdır.

Futbol oynadığım zamanlarda oynadığım pozisyondan ötürü pek çok kez yere düşürülürdüm, bazen yediğim tekmeler çok canımı yakardı ama daha kötüsü pek lüks ortamlarda oynamadığımdan genellikle oynadığımız saha toprak ve taşlardan oluşurdu ve düşünce o taşlardan bazıları bacaklarımızı keser hatta yaralarımıza yapışırdı. Ama soru şuydu… Ayağa kalkacak mısın? Ya da kalka bilecek misin?

Bu sorunun cevabı genellikle birkaç aşama ile belli olurdu…

1. Yanına arkadaşların gelir ve devam etmen gerektiği ile ilgili seni telkin ederler çünkü kalkamaz isen onlar da zor duruma düşerler
2. Durum bundan kötü ise bir doktor gelip ve elinde bir sprey ile ağrıyan yerini dondurur. Acıyı çok daha az hissedersin ama oynamaya devam edebilirsin.
3. Kenara alınıp tedavi edilebilirsin
4. Ya da devam edemeyecek durumda olabilirsin.

Aslında Tanrı’yı seven, amacı uğruna çağrılmış olanların hepsinin yaşamları sürekli bir mücadele halidir. Reddedilme, haksızlığa uğrama, çaresiz hissetme duyguları sanki bu kişilerin yaşamının bir parçasıdır, sebebi açık. İsa Mesih hayatı boyunca benzer deneyimler yaşadı ve O’nu izleyen bizlerin de bunu yaşamadı doğal.

İyi ama bu acıyı ne yapmalıyız?

Birkaç gerçeği düşünmek, sonra değil şimdi bu soruları sormak ve kabullenmek belki de yararlı olur.

1. Acı normal… Gerçekten bundan kurtulmak istiyor muyum?
2. Bize tekme atan kim? ve asıl amacı ne?
3. Ayağa kalkmak istiyor muyum?

Sen yerde bu soruları düşünürken izin verirsen birkaç hatırlatma yapmak istiyorum.

• Biz zaferi kazanılmış bir savaşın savaşçılarıyız.
• Şeytan İsa Mesih’in zaferini çalamaz ama bizi mücadeleden uzaklaştırmak isteyebilir.
• Acı sayesinde kimliğimizi, İsa Mesih’in bizden yana olduğunu unutturmak ister, bu O’nun bize daha fazla acı verebilmesi için bizi dokunulur kılar.

İman uğrunda yüce mücadeleyi sürdür. Sonsuz yaşama sımsıkı sarıl. Bunun için çağrıldın ve birçok tanık önünde yüce inancı açıkça benimsedin. 1.Ti 6:12

Zafer, acı anından düşünemeyeceğimiz kadar süslü bir hayal belki ama mücadele. Evet bunu yapabiliriz.

Yumruklarını sık, derin bir nefes al…

Sesimi, kralın sesini duy…

Hadi kalk!

Nasıl yapacağım deme, Elini uzat O tutsun..

Hadi kalk…