Herkesin bir hikayesi var.

Geçenlerde 45 yaşımı doldurdum, o akşam eşim yüzüme bakarak şu soruyu sordu.

“45 yaşından geriye ne kaldı…”

Herkesin bir hikayesi var, benimde var ama asıl soru bunlardan hangisi kaldı geriye…

Çok uzun düşündüm, daha da düşünürdüm… Çünkü neredeyse hepsi kaldı hikayemde…

Ama düşündükçe, geriye bakınca, iyi ki olmuş dediğim, ışıl ışıl parlayan bir hatıra çarptı zihnime..

20 yaşlarındaydım, zihnimi saran anlamsızlık bulutunda nefes alamadığımı hissetmiştim, O kadar yalnız ve hayatımı o kadar değersiz buluyordum ki bunun ağrısını fiziksel olarak göğsümün üzerinde hissediyordum.

Herşey bir neden sorusu karşısında eriyordu sanki… Sahi Neden yaşıyordum?

Neden çevremdeki her şey bana kuru ve anlamsız gözüküyordu…

Böyle koyulmuştum o mektubu okumaya…

Aklımca Tanrı’nın sevgisini anlatan o mektubun aslında yalan olduğunu kanıtlayacaktım o gece…

Bir elimde Kutsal Kitap, bir elimde umutsuzluk ayetleri karıştırıyordum, olamazdı, Tanrı bu kadar gerçek olamazdı, O sadece insanların zihninde yaşayan, gerçek hayata etkisi olmayan uzaklardaki bir figürden öte bir şey olamazdı…

İşte bunu arıyordum o gece, Tanrı’nın olmadığı bir dünya, Tanrı’nın sevgisinin gerçek olmadığı bir gerçeklik arıyordum.

Neden mi?

Çünkü hiç bir şey bu kadar güzel olamazdı.

Anlattıkları gibi bir Tanrı olamazdı, sadece Tanrı değil, hiç bir şey bu kadar güzel olamazdı…

Aradım, sayfaların içinde haklılığımı aradım, sayfaları çevirdikçe daha fazla çevirdim…

Göğsümdeki baskı yerini sıcaklığa bıraktı biraz sonra…

Gözlerimdeki öfke ise, eriyip sıvılaşarak gözlerimin etrafını doldurdu.

Ama akmasına izin vermeyecektim, vermedim.

Dakikalar ya durmuştu, ya da çok hızlı geçliyordu, hani bir tekerlek hızlıca döndüğünde ne yana döndüğünü görmek zorlaşır ya… İşte öyle…

Odamda yalnızdım, en azından ben öyle sanıyordum…

Mektubun bir cümlesini hatırlıyorum…

“Başınızdaki saçların sayısını bile biliyorum.”

Bugün bile bu söze hala yutkunuyorum…

Saçlarımın sevilmesi, sevdiğimin saçlarını okşamak benim için sevginin en temel ve en nadir dokunuşudur.

Luka 17:7'den alınmış… Okudum..

 Nitekim başınızdaki bütün saçlar bile sayılıdır. Korkmayın, siz birçok serçeden daha değerlisiniz.

Tanrı, yani Kral, benim saçlarımın sayısını biliyor muydun?

Dokunmuş muydu?

Devamı da var ama şimdilik o anı anlatmak istedim...

Sonrası…

Bütün kızgınlığım, öfkem, çaresizliğim yalnızlık hissimin gözlerimden yere oluk oluk akması.

Göğsümdeki anlamsızlığın, anlam bulması…

Sanki o an birisi kalbime dokunuyordu, okşuyordu…

Ne kadar yerde kaldım hatırlamıyorum ama

Hiç bir sabah o sabahki gibi güzel olmamıştı ışık camdan üzerime vururken…

Herkesin bir hikayesi var

Ama benim iki hikayem var

Biri o sabahtan önce, biri ise sonra…

Daha çok hikayem var, anlatırım yine…

Şimdilik bu kadar

Zaman ayırdığın için teşekkür ederim

Sevgiler…