Babalar gününün ışığında, bu soruya biraz bakarız diye düşündüm. Hem Eski Antlaşma’da hem de Yeni Antlaşma’da Tanrı'ya “Baba” olarak atıfta bulunulduğunu görürüz. O kadar yaygın olmasa da, Eski Antlaşma’da bazı yerlerde Tanrı'dan “Baba” olarak söz edilir. Yeşaya'nın kitabında iki tane bulunur;

“Babamız sensin. İbrahim bizi tanımasa da, İsrail bizi kabul etmese de,  Babamız’sın, ya RAB,  Ezelden beri adın “Kurtarıcımız” dır. Ya RAB, neden bizi yolundan saptırıyor, İnatçı kılıyor, Senden korkmamızı engelliyorsun? Kulların uğruna, Mirasın olan oymakların uğruna geri dön” (Yeşaya 63:16–17).
 

“Yine de Babamız sensin, ya RAB, Biz kiliz, sen çömlekçisin. Hepimiz senin ellerinin eseriyiz. Ya RAB, fazla öfkelenme, Suçlarımızı sonsuza dek anma. Lütfen bak bize, hepimiz senin halkınız” (Yeşaya 64:8–9).

Bu ayetlerde Tanrı, yalnızca İsrail'in Yaratıcısı olduğu için değil, onların Kurtarıcısı olduğu için “Baba” olarak hitap edilir. Bu, Tanrı'nın seçtiği insanlarla olan özel ilişkisinin doğasını ortaya koymaktadır.

Tanrı'nın Babalığının antlaşma bağlamı, aşağıdada belirrtiğim gibi diğer Eski Antlaşma metinlerinde de ifade edilir:

“Siz Tanrınız RAB’bin çocuklarısınız. Ölülere ağıt yakmak için bedenlerinizi yaralamayacaksınız. İki kaş arasındaki tüyleri almayacaksınız. ² Tanrınız RAB için kutsal bir halksınız. RAB öz halkı olmanız için yeryüzündeki bütün halkların arasından sizi seçti” (Yasa’nın Tekrarı 14:1–2).

“Bir baba çocuklarına nasıl sevecen davranırsa, RAB de kendisinden korkanlara öyle sevecen davranır” (Mezmur 103:13).

Ana tema şudur. Tanrı'nın İsrail'in Babası olduğuydu. Tanrı, İsraillilerini çocukları olarak seçmiştir. Bunu, günahkârlıklarına rağmen onları kurtarmak için yaptı. Bu ayetler, Tanrı'nın İsraillilerle sahip olmak istediği yakın ilişkiyi açıklar. Yeni Antlaşma’da da benzer bir tema göreceğiz.

İsa Mesih’in zamanındaki Yahudiler Tanrı'yı ​​“Baba” olarak adlandırmakta tereddüt ederken, İsa Mesih ve Yeni Antlaşma yazarları Tanrı'yı ​​“Baba” olarak iddia ettiler. Biz Hristiyanlar olarak Tanrı'ya “Babamız” diyoruz, çünkü İsa'nın öğrencilerine bunu yapmayı öğrettiği şey buydu. Matta 6:9'da İsa, dualarımıza “Göksel Babamız” ile başlamamızı öğretti. İsa, Gethemesane Bahçesindeyken şöyle dua etti. “Abba, Baba, senin için her şey mümkün, bu kâseyi benden uzaklaştır. Ama benim değil, senin istediğin olsun” (Markos 14:36). İsa bu duayı, ölümünden birkaç saat önce bahçede etti. En büyük mücadelelerinden birinde dua etti ve Tanrı'ya “Baba” diye hitap etti. İsa, küçük çocukların babaları için kullandıkları Aramice bir kelime olan “Abba” terimini kullandı. İsa, Tanrı ile olan ilişkimiz nedeniyle bize “Göksel Babamız” dua etmeyi öğretti.

İsa Mesih'e olan imanımız ile hayatımızı Tanrı'ya vermeyi seçtiğimizde, Tanrı'nın çocukları oluruz.

Kendisini kabul edip adına iman edenlerin hepsine Tanrı’nın çocukları olma hakkını verdi (Yuhanna 1:12).

Bakın, Baba bizi o kadar çok seviyor ki, bize “Tanrı’nın çocukları” deniyor! Gerçekten de öyleyiz…(1 Yuhanna 3:1).

Tanrı’nın Ruhu’yla yönetilenlerin hepsi Tanrı’nın oğullarıdır.  Çünkü sizi yeniden korkuya sürükleyecek kölelik ruhunu almadınız, oğulluk ruhunu aldınız. Bu ruhla, “Abba, Baba!” diye sesleniriz (Romalılar 8:14-15).

Oğullar olduğunuz için Tanrı öz Oğlu’nun “Abba! Baba!” diye seslenen Ruhu’nu yüreklerinize gönderdi (Galatyalılar 4:6).

Tanrı sevgisini bize nasıl gösterdi?

Sevmeyen kişi Tanrı’yı tanımaz. Çünkü Tanrı sevgidir. Tanrı biricik Oğlu aracılığıyla yaşayalım diye O’nu dünyaya gönderdi, böylece bizi sevdiğini gösterdi.  Tanrı’yı biz sevmiş değildik, ama O bizi sevdi ve Oğlu’nu günahlarımızı bağışlatan kurban olarak dünyaya gönderdi. İşte sevgi budur (1 Yuhanna 4:8-10).

Son olarak…

1) Tanrı, bizi seven bir Babadır.

2) Tanrı, konuşabileceğimiz bir Baba'dır.

3) Tanrı, güvenebileceğimiz bir Baba'dır.

4) Tanrı, mükemmel bir Baba'dır.

Bu makaleyi okuduktun sonra 'Göklerdeki Baba'nın Sevgi Mektubu’ videosunu seyretmenizi tavsiye ederiz!