İtiraf ve tövbe, affetme sürecinin ayrılmaz parçalarıdır. Kutsal Kitap'taki genel itiraf anlayışı; yanlışlarımızı, hatalarımızı ve günahlarımızı kabul etmeyi, itiraf etmeyi ve dile getirmeyi içerir. Tövbe ise, bu suçlardan ve günahlardan, temiz bir kalp ve gerçek bir istek ile vazgeçmeyi gerektirir. Bu ikisi, Tanrı ve diğer insanlarla olan ilişkilerimizde gerçek bir barışmaya ve iyileşmeye yol açar.

İtiraf, affetme sürecinin çok önemli bir adımıdır. Hatalarımızı ve günahlarımızı tanımayı ve kabul etmeyi içerir, onları saklamak yerine ışığa çıkarmamızı sağlar. Kutsal Kitap, günahlarımızı Tanrı'ya itiraf etmenin önemini vurgular. Bu, önceki bölümde bahsettiğimiz gerçek iyileşme ve yenilenmenin kapısını açar. Günahlarımızı itiraf edip, tövbe ederek Tanrı'yla barışabiliriz. 1 Yuhanna 1:9 bu önemli gerçeği vurgular:

"Günahımız yok dersek, kendimizi aldatırız, içimizde gerçek olmaz. Ama günahlarımızı itiraf edersek, güvenilir ve adil olan Tanrı günahlarımızı bağışlayıp bizi her kötülükten arındıracaktır.”

İtiraf, günahlı olduğumuz gerçeğini kabul eder ve Tanrı'nın affına ihtiyacımız olduğunu anladığımızı gösterir. İtiraf, eksikliğimizi kabul ettiğimiz bir alçakgönüllülük eylemidir. Günahlarımızı Tanrı'ya itiraf ederek, Tanrı'nın Söz'ünün gerçeğiyle uyumlu hale geliriz. Bu da tüm insanlığın günah işlediğini ve Tanrı'nın lütfuna ihtiyaç duyduğunu ortaya koyar.

İtiraf tövbe olmadan eksik kalır. Tövbe daha da ileri gider ve bir yön değişikliği gerektirir—günahlı davranıştan uzaklaşıp Tanrı'ya dönmeyi içerir. Üstelik gerçek tövbe, günahı terk etmeyi ve Tanrı'nın iradesine itaat ederek yaşamayı arzulamayı içerir.

İsa Mesih, hizmeti boyunca tövbenin önemini sürekli olarak vurgulamıştır. Bu, Tanrı'nın Krallığı'na girebilmenin anahtarı olarak kabul edilmiştir. Özellikle Luka 13:3'te, İsa Mesih "tövbe etmezseniz, hepiniz böyle mahvolacaksınız" diyerek günahı bırakma ihtiyacını vurgulamıştır. Ayrıca kamu hizmetine başlarken, Matta 4:17'de şu çağrıyı yapmıştır: “Tövbe edin! Çünkü Göklerin Egemenliği yaklaştı.” Bu mesaj, zina yapan kadına (Yuhanna 8:11) ya da büyük kalabalıklara seslenirken, her zaman merkezde olmuştur; insanları günahlı yollarından dönmeye ve Tanrı'nın affını aramaya çağırmıştır.

Elçilerin İşleri 3:19'da Elçi Petrus, tapınakta bir sakatı iyileştirdikten sonra kalabalığa hitap ederken, onlara günahlarının bağışlanması için tövbe etmeleri ve Tanrı'ya dönmeleri çağrısında bulunur. Şu şekilde açıklama yapar: "Günahlarınızın silinmesi için tövbe edin ve Tanrı’ya dönün. Öyle ki, Rab size yenilenme fırsatları versin ve sizin için önceden belirlenen Mesih’i, yani İsa’yı göndersin.”

Tövbe, sadece günah hakkında suçluluk ya da pişmanlık hissetmek değildir. Bu, birinin günahlı davranıştan vazgeçmekle beraber, Tanrı ile yenilenmiş bir ilişkiye girmeyi seçtiğimiz derin bir yürek dönüşümünü gerektirir.

Elçi Pavlus, tövbenin bir Hristiyan’ın yaşamında gerçek bir dönüşüm getirdiğini vurgular. 2. Korintliler 7:10'da dünyevi üzüntüyü, yani pişmanlığa yol açan ama tövbeye götürmeyen bir üzüntüyü, Tanrı’ya uygun üzüntü ile karşılaştırır. Tanrı'ya uygun üzüntü ise gerçek tövbe ve kurtuluşa yol açar. Şöyle der: "Tanrı’nın isteğiyle çekilen acı, kişiyi kurtuluşla sonuçlanan ve pişmanlık doğurmayan tövbeye götürür. Dünyanın acılarıysa ölüm getirir.”

Tövbe, yeni bir yaşam yoluna götürür; itaat, alçakgönüllülük ve Tanrı'nın gerçeğinde yürüme arzusu ile işaretlenmiş bir yaşamdır.

Başkalarıyla İlişkilerimizde İtiraf ve Tövbe

İtiraf ve tövbe, bozulan ilişkilerin onarılmasında ve insanlar arasındaki iyileşmenin sağlanmasında kilit bir rol oynar. Birine yanlış yaptığımızda, hatamızı itiraf etmek ve o kişiden af dilemek esastır. Bu alçakgönüllülük eylemi, birine zarar vermiş olabileceğimizi kabul eder. Ve ilişkimizin değerini göstererek onarımı arzuladığımızı belirtir. Yakup 5:16, imanlıları birbirlerine günahlarını itiraf etmeye teşvik eder: “Bu nedenle, şifa bulmak için günahlarınızı birbirinize itiraf edin ve birbiriniz için dua edin. Doğru kişinin yalvarışı çok güçlü ve etkilidir.”

Başkalarına yanlışlarımızı itiraf etmek zor olabilir. Çünkü bu, savunmasızlığı ve dürüstlüğü gerektirir. Bu, herkesle paylaşmamamız gereken bir şeydir, güven dolu ilişkiler gerektirir. İyileşme ve barışma için önemli bir adımdır. Gerçek tövbe, mümkün olduğunda zararı telafi etmeyi ve yapılan hatayı düzeltmek için samimi bir çaba göstermeyi de içerir.

Tövbe, barışma sürecinde kritik bir rol oynar. Değişme ve işleri düzeltme arzusunu samimi bir şekilde ortaya koyar. Tövbe olmadan bağışlama eksik kalabilir, çünkü suçlu, kalpten bir değişiklik olmadan aynı davranışı tekrarlayabilir. Luka 17:3-4, bağışlamada tövbenin gerekliliğini vurgular: “Yaşantınıza dikkat edin! Kardeşiniz günah işlerse, onu azarlayın; tövbe ederse, bağışlayın. Günde yedi kez size karşı günah işler ve yedi kez size gelip, ‘Tövbe ediyorum’ derse, onu bağışlayın.”

Tövbe, birine zarar veren kişinin eylemlerinin sorumluluğunu almasına ve değişmeye kararlı olduğunu göstermesine olanak tanır. Bu, her iki tarafın da onarılmış bir ilişkide ileriye doğru adım atabilmesi için samimi bir barışma kapısını açar.

Tanrı'nın lütfu ve bağışlaması, itiraf eden ve tövbe edenlere her zaman açıktır. Samimi bir kalple O'nun önüne geldiğimizde, günahlarımız ne kadar büyük olursa olsun, Tanrı bizi tamamen affedeceğini vaat eder. Mika 7:18-19, Tanrı'nın bağışlamasının güzel bir tasvirini sunar: “Senin gibi suçları silen, kendi halkından geride kalanların isyanlarını bağışlayan başka tanrı var mı?  Sonsuza dek öfkeli kalmazsın, çünkü merhametten hoşlanırsın. Bize yine acıyacaksın, çiğneyeceksin suçlarımızı ayak altında. Bütün günahlarımızı denizin dibine atacaksın.”

Bu ayetler, Tanrı'nın bağışlamasının sınırsız olduğunu hatırlatır. O, itiraf ve tövbe ile O'na geldiğimizde bizi affetmek ve onarmak için sabırsızlanır.

Bazı insanlar, "Hristiyanlar durmadan günah işlemeye devam edebilir ve Tanrı'dan bağışlanma isteyebilir," diye düşünebilir. Tanrı'nın lütfu bol olsa da, bu Hristiyanlara günah işlemeye devam etme özgürlüğü vermez. Elçi Pavlus, Romalılar 6:1-2'de bu konuyu ele alır: “Öyleyse ne diyelim? Lütuf çoğalsın diye günah işlemeye devam mı edelim? Kesinlikle hayır! Günah karşısında ölmüş olan bizler artık nasıl günah içinde yaşarız?”

Elçi Pavlus, Hristiyanların Tanrı'nın lütfu ve bağışlamasını aldıklarını, ancak artık günah içinde yaşamamaları gerektiğini açıkça belirtir. Bunun yerine, Kutsal Ruh'un gücüyle dönüştürülmüş, yeni bir hayat yaşamaya çağrılırlar.

İtiraf ve tövbe, hem bağışlanmayı kabul etmek hem de bağışlanmayı başkaları ile paylaşmak için vazgeçilmez unsurlardır. Tanrı ile olan ilişkilerimizi düzeltir, başkalarıyla bozulmuş ilişkileri iyileştirir.  Tanrı'nın lütfunu tam anlamıyla yaşamamıza olanak tanır. İtiraf, günahımızı kabul eder ve tövbe, gerçek bir dönüşüm yolunda ilerlememizi sağlar. Bu da günahtan uzaklaşıp Tanrı’nın yollarında yürümek için samimi isteğimizi gösterir. İtiraf ve tövbe yoluyla, kendimizi Tanrı'nın yüreğiyle hizalarız, O’nun bağışlamasını ve lütfunu hayatımıza ve ilişkilerimize davet ederiz.