Beni getirdiğin çayıra

ayaklarımı basayım

yumuşakça

güneş ışığı beni ısıtıp

sakinleşir 

kadifemsi petal gökkuşağı 

yükselip alçaldığında

gözlerimi kamaştırıyor 

rüzgar saplarından fısıldıyor 

beni çağırıyor 

eve

     eve

          eve

orada 

düzgün bir bahçe yapmaya 

çalıştığımı görüyorum — 

     dümdüz çizgiler

     ayrı ayrı renkler

     net sınırlar —

ama Senin

daha güzel bir şeyin vardı

     daha parlak bir şey 

     daha dolu 

ve planlarım suya düştüğünde

beni yakalayıp fısıldadın 

‘sevgili kızım

bekle

ne yapacağımı 

göreceksin’

İsa

kır çiçekleri esiyorsun —

hiç ölçemediğim 

planlayamadığım 

evcilleşmemiş güzellikleri 

diziyorsun

bir orkestra gibi sesleniyorsun

renkler eğiliyor 

     harmanlanıyor

     hoşnut eden bir koku cennete ulaşıyor 

Sen sınırları aşıyorsun —

cömertlğin talep edebildiğimden

hayal edebildiğim den fazla 

fakat 

eğer ben sadece 

vazgeçtiğim bahçeye bakıyorsam — 

     kareli, düzgün 

     hayal ettiğim 

     pürüzsüz hayata —

buradaki böcekleri dansa çağırdığını 

     güneşin doğuşunu nasıl boyadığını 

     çayırlara nasıl dokuduğunu  

kaçırıyorum

Senin 

evcilleşmemiş 

Kutsal Ruh’unun bereketinde 

oturayım  

     yarattıklarının güzelliğinde 

     zerrin ısısında 

     durup 

     derin bir nefes alayım 

İsa

Çiçekler geç açtığında bile

yağmur şiddetli yağdığında bile

rüzgar uluduğunda her şey darma dağınken bile

Sana 

güveneceğim

ben burada

sessizlikte 

avucunda bekleyeceğim Seni

gözbebeği gibi

ve bileceğim ki

bildiğimi

bildiğimi

biliyorum

Sevgin 

kır çiçekleri gibi esiyor

burada