Birkaç yıl önce, hayatımda yaşadığım bazı çalkantılar ve tanık olduğum adaletsizlikler hakkında sessiz kalmayı tercih ettim. Artık insanlara güvenmemeye karar verdim; sonuçta, anlattığım şeyler daha çok dedikoduya dönüşüyordu. Gelişen güvensizlik ve çözüm ya da uzlaşma sağlanamaması yüzünden, artık bir sesim olmadığını düşünmeye başlamıştım.

Bu durum oldukça kişiseldi. Kalbimle ilgiliydi. Güven eksikliğiyle baş etmek yalnızca benim yapabileceğim bir şeydi. Bu noktada bana düşen iki şey vardı:

1. Tanrı’ya güvenmek, O’nun egemen olduğunu hatırlamak

2. Bu durumun içindeki insanlarla barışın peşinden gitmek.

Kulağa kolay geliyor, değil mi? Ama hiç de öyle değildi.

Kitaplar okudum, bir yaşam koçuyla görüştüm, bazı insanlarla çözüm arayışı içinde toplantılar yaptım. Ama sonunda kalbimi değiştirecek olan sadece Tanrı’ydı. Ben ise istekli olmalıydım—yeniden incinmeyi göze alacak kadar istekli. İnsanlara Tanrı’nın gözünden bakmalıydım. O affediyorsa, ben de affetmeliydim. O lütufla doluysa, ben de öyle olmalıydım. O, dünyadaki adaletsizlikleri bilir ve yalnızca O, yanlışı doğruya çevirebilir. Bu, benim işim değil. Teslimiyetle, kalbimde gerekli olan değişime açık hale geldim.

Çok net hatırlıyorum, bir seminerdeydim ve müdür konuşuyordu. Tanrı bana bu adamın yüreğini gösterdi: düşman değil, kayıtsız da değil; aslında önemsiyordu. Güvensizlik düşüncesine tutunmak sadece bu lidere karşı haksızlık olurdu, aynı zamanda bu düşünce kalbimde kök salıp beni acımasızca tüketebilirdi. Tanrı’ya dua ettim ve bana yeni bir bakış açısı verdiği için şükrettim—onu ve diğerlerini görebilmem için.

Ayrıca şunu da fark ettim: Güvensizliklerimi dile getirmek ve konuları netleştirmeye çalışmak aslında sağlıklı bir yaklaşımdı. Çocukluk dönemimden gelen bazı konular, zor şeyler hakkında sessiz kalmaya şartlandırmıştı beni. “Yüzümü kurtarmayı” öğrenmiştim. Tartışmalı konularda sessiz kalmayı da öğrenmiştim; çünkü konuşursam dedikoduya dönüşebilir ve bu oldukça acı verici olabilirdi.

Doğru sorularla yönlendiren bir koç sayesinde, hem davranışlarım hem de kalbimle ilgili sorumluluk almam gereken yerleri fark etmeye başladım. Şunu düşünmeye başladım: “Acaba benim gibi zor meseleleri içselleştirmiş başkaları da var mı? Sesini bulmaya ihtiyacı olan başkaları?”

Adaletsizliğe nasıl sağlıklı bir bakış açısıyla yaklaşabiliriz?

İmanlılar olarak sesimizi nasıl kullanmalıyız?

Aşağıdaki ayetlere bak ve Tanrı’dan sana sesinle ne yaptığını göstermesini iste:

Tanrı’nın lütfuyla başkalarını yeni bir gözle görmeye ihtiyacın var mı?

Güvenle ilgili iyileşmesi gereken bir yerin var mı? Tanrı’nın bu şifayı sağlayabileceğine inanabilir misin?

Birisiyle barış peşinde gitmen ya da bir konuyu netleştirmen mi gerekiyor?

Tanrı’nın hayatında yaptıklarına dair tanıklıkta bulunman mı gerekiyor?

Sözlerin gücünün farkında mısın?

Sözlerinle birini bereketleme fırsatı veriyor musun?

Yıllar önce bu soruları kendime sormam gerekiyordu. Zor bir durumda şifa bulmak için bu adımları atmam gerekti. “Sesim” hakkında çok şey öğrendim, hâlâ da öğreniyorum—ne zaman konuşmalı, ne zaman susmalı… Tanrı bizi ilişkiler için yarattı ve bu ilişkilerde defalarca başarısız olacağımızı biliyor. Ama aynı zamanda yüreklerimizi iyileştirecek lütfu da sağladı. Böylece O’na güvenebilir, gerçeği sevgiyle söyleyebilir ve barışı bulabiliriz.

Tanrı’ya güvenerek konuşmak – Musa/Haron – Mısır’dan Çıkış 4:10–17

Yüreğini incele – Matta 12:33–37

Tanıklık – Yuhanna 9:25 – Kördüm ama şimdi görüyorum

Sözünün yetkisi – Matta 8:5 – Sadece “söyle” yeter

Tanıklık – Yuhanna 4:27–30, 42 – Samiriyeli kadın: “Hayatımda yaptığım her şeyi bana söyledi”

Övgü – Elçilerin İşleri 4:18–20 – “Konuşmadan duramayız”

Cesaretlendirmek – Süleyman’ın Özdeyişleri 12:25, 1. Korintliler 13, Efesliler 4:29–32

Mesih’in Bedeni olarak Yaşam – Titus 3:1–11

Dili bereket için kullanmak – Yakup 3:9–12

Dua – 1. Timoteos 2:1 – Herkes için dua edin

Övgü – Luka 19:40 – Kayalar bile bağıracak, Mezmur 34:1–3

İlan – Romalılar 10:10

Önerilen Okumalar:

Barış Yapıcı – Ken Sande

Dili Dizginlemek: Müjde Konuşmalarımızı Nasıl Dönüştürür – Jeff Robinson