Kutsal Kitap'ın korku hakkında söyleyecek çok şeyi vardır. Psikologlar genellikle korkuyu, korkmamıza neden olan bir tehlike, acı veya zarar tehdidine karşı verilen duygusal bir tepki veya reaksiyon olarak tanımlarlar. Çoğu psikologlara göre 4 çeşit korku vardır:

    •    Fiziksel kökenli: Hayvanlardan, yükseklik, kapalı mekan, hastalıktan, ölüm korkusu, vb. 

    •    Psikolojik kökenli: Kaybetme, yalnızlık, sevilmeme korkusu, acı korkusu, evlenmeme korkusu vb. 

    •    Fikirsel kökenli: Başarısızlık, insanlar korkusu, değişim, risk alma korkusu, aç kalma korkusu vb. 
   
    •    İlahi kökenli: Allah korkusu, Cehennem Korkusu, v.b. 

Kendinize sorabilirsiniz; korktuğunuz şeyler nelerdir? Korku çok yaygındır ve hepimiz bir şeylerden korkarız. Ama korku, her zaman için kötü bir şey değildir. Örneğin; yılan korkusu olmasaydı bir kedi gibi gidip okşarsınız, ondan sonra da yılan sizi ısırır, öldürür. Çoğu zaman korkularımızın bizi hapsedip kısıtladığını görürüz. Korkularımızı anlayabilmemiz için kendimizi iyi tanımamız önemlidir. Ama bunu yapabilmek için Kutsal Kitap'ın da korku hakkında ne öğrettiğini bilmeliyiz.

Peki, Kutsal Kitap korku hakkında ne öğretir?

Kutsal Kitap'ta korkuyu ilk kez Yaratılış bölümünün başında görürüz. Adem ve Havva yaratıldıktan hemen sonra yasak meyveyi yiyerek itaatsizlik ettiler ve ilk günahı işlediler. Günah dünyaya girdikten sonra Tanrı bahçeye gelir gelmez saklandılar ve Adem şöyle dedi: “Bahçede sesini duyunca korktum.” Adem ve Havva günah işlediklerinde, bu eylem bizi en derin yönlerimize dek etkiledi. Zihnimiz, vicdanımız, duygularımız ve arzularımız bu günah ile lekelendi.

Lakin samimi bir şekilde günahlarımızdan tövbe ve Mesih'e iman etmişsek Tanrı bize “korkaklık” ruhu vermez. 2. Timoteos 1:7-10’da Pavlus der ki: “Tanrı bize korkaklık ruhu değil, güç, sevgi ve özdenetim ruhu vermiştir.” Pavlus Romalılar 5. bölümünde Mesih’e iman ettiğimiz zaman Tanrı’nın Ruhu’nun içimize yerleştiğini ve ruhumuzun Tanrı’nın mükemmel sevgisiyle dolduğunu bildirir. Bunun görülüp kabul edilmesi, anlaşılması gerekir. Bu ayette "korkalık" için sözün Grekçesi "deilia"dır. Bu söz genellikle Rab korkusuyla ilişkilendirilen “saygılı korku”ya atıfta bulunmaz. Bu sözcük daha ziyade “korkaklık, ürkeklik ya da çekingenlik” anlamına gelmektedir. İşte bu korku ve ürkeklik ruhu Tanrı’dan gelmez. Çünkü bize verdiği ruh bu türden bir ruh değildir.

Tanrı sevgi olduğu için sevgiden korkulmayacağı gerçeğini kucaklamalıyız. Kimse kusursuz değildir ve Tanrı bunu bilir. Eğer Tanrı’yı seviyorsak O’ndan dehşet duymayız çünkü bu türden bir korku ile sevgi aynı yerde barınamaz. Yuhanna, İsa Mesih'in izleyicileri olarak Tanrı'nın sevgisini tanıdığımızı ve buna inanmayı seçtiğimizi öğretir (1 Yuh. 4:16) ve Yuhanna devam eder:

Tanrı sevgidir. Sevgide yaşayan Tanrı’da yaşar, Tanrı da onda yaşar. Yargı gününde cesaretimiz olsun diye sevgi böylelikle içimizde yetkin kılınmıştır. Çünkü Mesih nasılsa, biz de bu dünyada öyleyiz. Sevgide korku yoktur. Tersine, yetkin sevgi korkuyu siler atar. Çünkü korku işkencedir. Korkan kişi sevgide yetkin kılınmamıştır. Bizse seviyoruz, çünkü önce O bizi sevdi. (1 Yuh. 4:17-19)

Tanrı’nın sevgisi kendi karakterinden gelir ve sevgiyle hareket eder. Bunun nedeni sevdiği kişi değildir. Kendisi sevgi olduğu için sever. Tanrı'yı ve birbirimizi sevdikçe, sevgi amacına ulaşır. Sevgi Tanrı’dan gelirse, içimizde yetkin kılınır ve sevgide daha da olgunlaşırız. Tanrı'nın sevgisi sayesinde korkmayız. Korkacak hiçbir şeyimiz yoktur. Tanrı’nın sevgisi bütün korkuların üstesinden gelir. Mesih bize yeni yaşam vaadi verir. Mesih günahlarımızın tüm cezasını üstlenmiştir. O'nun kusursuz sevgisi bizi korkutan her şeyi ortadan kaldırır. Korku ruhunu yenmek için Tanrı’yı sevmemiz ve O’na tamamen güvenmemiz gerekir. Eğer yüreğimizde O’na yaklaşırken dehşet, utanç veya korku varsa O’nu aslında sevmemiz gerektiği gibi sevmiyoruz demektir çünkü sevgide korku yoktur.

Peki ya Rab korkusu ne olacak?

Eski Antlaşma’ya baktığımızda, “Rab korkusu”ndan çok söz edildiğini görürüz. Bu tam olarak ne anlama gelir? (Rab korkusu, bir şeyden korkmak demek değildir.) Tanrı’nın huzurunda huşu duymak, Tanrı’nın gücü ve görkemi önünde eğilmek demektir. Tanrı’nın gazabı ve öfkesine karşı doğru bir saygı demektir. Süleyman’ın Özdeyişleri 1:7, “RAB korkusudur bilginin temeli” diye bildirir. Tanrı’nın kim olduğunu anlamalıyız. Bazı imanlılar için Tanrı korkusunu Tanrı’ya “saygı duymak” olarak tanımlar. Saygı, Tanrı korkusu kavramına kesinlikle dahildir. Ama Tanrı korkusu sadece kuru bir saygıdan çok daha fazlasıdır. (İmanlılar olarak Tanrı’dan ürkmemeliyiz. O’ndan ürkmemiz için bir neden yoktur.) Örneğin Yasa’nın Tekrarı 10:12’de Musa İsraillilere önemli bir soru sorar: “Tanrının RAB sizden ne istiyor? Bu soruyu şöyle yanıtlar; yalnız şunu istiyor: Tanrınız RAB’den korkun, O’nun yollarında yürüyün, O’nu sevin; bütün yüreğinizle, bütün canınızla O’na kulluk edin.” ‘RAB’den korkmak’, Rab’be saygı duymak, itaat etmek, disiplinine boyun eğmek, Onu sevmek ve huşu içinde tapınmak demektir.

Mezmurlar ve Süleyman’ın Özdeyişleri kitaplarında da buna benzer daha çok ayet görürüz:

    •    “…RAB’bin gözü kendisinden korkanların, Sevgisine umut bağlayanların üzerindedir.” (Mezmur 33:18)

    •    “Övgüler sunun RAB’be! Ne mutlu RAB’den korkan insana, O’nun buyruklarından büyük zevk alana! Soyu yeryüzünde güç kazanacak, Doğruların kuşağı kutsanacak.” 
(Mezmur 112:1-2)

    •    “RAB korkusu ömrü uzatır, Kötülerin yıllarıysa kısadır.” (Süleyman’ın Özdeyişleri 10:27)

    •    “RAB’den korkan tam güvenliktedir, RAB onun çocuklarına da sığınak olacaktır.” (Süleyman’ın Özdeyişleri 14:26)

    •    “RAB korkusu bilgelik öğretir, Alçakgönüllülük de onurun ön koşuludur.”
(Süleyman’ın Özdeyişleri 15:33)


Tanrı sevgisi ve korkusu birarada çalışır. Aşağıdaki Yeni Antlaşma ayetleri bize dua ve tapınma aracılığıyla nasıl Tanrı'ya yaklaşabileceğimizi göstermektedir.

    •    “…Tanrı’nın lütuf tahtına cesaretle yaklaşalım; öyle ki, yardım gereksindiğimizde merhamet görelim ve lütuf bulalım.” (İbraniler 4:16)

    •    “Böylece sarsılmaz bir egemenliğe kavuştuğumuz için minnettar olalım. Öyle ki, Tanrı’yı hoşnut edecek biçimde saygı ve korkuyla tapınalım. Çünkü Tanrımız yakıp yok eden bir ateştir.” (İbraniler 12:28-29)

    •    “O’nun aracılığıyla hepimiz tek Ruh’ta Baba’nın huzuruna çıkabiliriz.” (Efesliler 2:18)

    •    “Mesih’te ve Mesih’e olan imanımızla Tanrı’ya cesaret ve güvenle yaklaşabiliriz.” (Efesliler 3:12)

    •    “Rab Ruh’tur, Rab’bin Ruhu neredeyse orada özgürlük vardır.” (2 Korintililer 3:17)

Hatırlarsanız Matta, Markos ve Luka, İsa'nın çarmıhtaki ölümünden sonra tapınaktaki perdenin yırtıldığını belgelemişlerdir. Sadece seçilmiş başkâhin ve Harun'un soyundan gelenler yılda bir kere Kefaret Günü'nde perdenin ardına geçerek kefaret kurbanının kanını serpebilirlerdi. Çünkü, günah nedeniyle insan Kutsal Tanrı’nın huzurunda durmaya layık değildi.

Tanrı perdeyi yukarıdan aşağıya doğru iki parça halinde yırttı. Tanrı İsa aracılığıyla bizi kendisinden ayıran perdeyi yırttı ve bizim için bir kurtuluş yolu açtı. Tanrı'nın, Mesih'in ölümü aracılığıyla açtığı bu yol, Tanrı'nın huzurunda durabilmemizin tek yoludur. Tanrı’nın tahtına ancak bu şekilde erişebiliriz.

Tanrı kendisini tüm yüreğimizle, aklımızla ve canımızla sevmemizi ister. Tanrı, yanında alçakgönüllülükle yürümemizi ister. Tanrı'nın lütuf tahtına yaklaşmak için Mesih ile sağlanan bir özgürlüğe sahibiz. Ama aynı zamanda Tanrı'ya saygı ve huşu ile de tapınmalıyız. Korkuyu yenmenin anahtarı, Tanrı’ya tamamen güvenmek ve O’nu sevmektir. Çünkü Tanrı’ya duyulan güven korkuya yer vermeyi reddeder. En karanlık zamanlarda bile Tanrı’ya dönebilir ve durumları düzeltmesi için dua eşliğinde Tanrı’ya güvenebiliriz. Bu güven, Tanrı’yı tanımaktan ve Tanrı’nın iyi olduğunu bilmekten gelir. Gerçek bilgelik de sadece Tanrı’nın kim olduğunu ve O’nun kutsal, adil ve doğru olduğunu anlamaktan gelir. Tanrı’ya güvenmeyi ve sevmeyi öğrendikten sonra, yolumuza çıkan şeylerden korkmamıza artık gerek yoktur.