Geçtiğimiz günlerde bir konuşmacıdan şunu duydum “Her insanın yüreğinde tapınma arzusu vardır.” Yaratılış amacımızla örtüşen bir söze benziyor. Gerçekten de doğru değil mi! Hepimizin içinde bağlılık ve özlem duyduğumuz bir arzu var. Bu arzu bazen görmediğimiz Tanrı için olabilir, bazen de görünen varlıklara ya da nesnelere olabilir. Bazı insanlar paraya, bazıları güç, mevkii, kariyerlerine, bazıları ideolojilere! Hatta bu uğurda can verebilecek kadar! Bu tapınma eylemi yaşam amacımızın bir parçası haline gelir.  İnanç sahibi kişiler için tapınmayı kendi yaptıklarımız diye düşünürüz. Oruç tutmak, ondalık-bağış vermek, dini kuralları yerine getirmek vb. Tapınmanın özü ve Tanrı’nın bizden beklediği tapınma yüreği aslında bunların hiçbiri değildir.

Öyleyse hadi Kutsal Kitap inancı doğrusunda bu konuya biraz göz atalım. 

Tapınma tamamen Tanrı’yla ilgilidir.  Hem bir eylem, hem de bir duygudur. Tanrı’ya olan bağlılığımızı, sevgimizi gösterme biçimidir. Bir yaşam tarzıdır aynı zamanda. Dünya’nın tersine gitmektir. İşe nereden başlamalıyız? İlk olarak Tanrı’nın bizim için duyduğu Agape sevgisini anlamalıyız. Lütuf, karşılıksız sevgi… anlaması nasıl da zor değil mi?  Tanrı bizi o kadar çok sevdi ki, İsa Mesih’i “Günah Kuzusu” yaptı, yani kurtarıcımız yaptı ve Kendi Kutsal Ruh’unu bize verdi. 

Yuhanna 4. Bölümde İsa şöyle diyor…

“Ama içtenlikle tapınanların Baba'ya ruhta ve gerçekte tapınacakları saat geliyor. İşte, o saat şimdidir. Baba da kendisine böyle tapınanları arıyor. Tanrı ruhtur, O'na tapınanlar da ruhta ve gerçekte tapınmalıdırlar.”   Yuhanna 4:23-24

Gerçek İsa’nın kendisidir. İsa çarmıhtaki ölümü ve dirilişi sayesinde beni Tanrı ile barıştırdı. Günahlarım için ilk ve son kez kusursuz kurban oldu. 

Ruh ise Tanrı’nın Ruh’udur.  Kendi benliğimle acizken şimdi içimdeki Tanrı’nın Ruh’u aracılığıyla Tanrı’ya yaklaşabiliyorum.

İsa: “Yol, gerçek ve yaşam Ben'im. Benim aracılığım olmadan Baba'ya kimse gelemez.“ Yuhanna 14:6

Ve bu gerçek bizi günahtan özgür kılıyor

“Eğer benim sözüme bağlı kalırsanız, gerçekten öğrencilerim olursunuz. Gerçeği bileceksiniz ve gerçek sizi özgür kılacak”  Yuh.8:32

Tapınma sebebimiz sevap kazanmak, kurtuluşa erişmek, cennete gitmek değildir. Mesih bizi O’na iman etmeden önce zaten sevdi ve kurtardı! Ben sadece onun yaptığı bu lütfu iman ederek kendi hayatımda etkin kılıyorum! Dışarıda milyonlarca insan var İsa’yı kabul etmeyen, tanımayan! Ama Mesih onları seviyor ve kurtarışı her an onlar için etkin. Tek yapmaları gereken bu sevgiye İman etmek, yürekten kabul etmek.

 Tapınma diye tanımlamaya çalıştığımız şey Tanrı’yı tanıma, düşüncelerimizi O’nun düşünceleriyle ortak kılma, yaşamımızı tümüyle ona sunma yolculuğudur. 

“Ey insanlar, RAB iyi olanı size bildirdi; Adil davranmanızdan, sadakati sevmenizden ve alçakgönüllülükle yolunda yürümenizden başka Tanrınız RAB sizden ne istedi?”  Mika 6:8

Öyleyse Tanrı’ya olan sevgimizi sunmanın, duygularımızı ifade etmenin bir yolunu ezgilerle keşfetmişiz.  Müzik tarihte en eski tapınma araçlarından biri olmuş. 

Bu ikisini birbirine bağladığımızda ortaya şu şiirsel tanımı yapabilir miyiz, ne dersiniz!

Sesi bülbül gibi, elleri göğe yükselir,

Dizleri büküktür, yüreği eğilir.

Baba Tanrı’nın güzelliğini över durmadan

Kulakları Tanrı’nın Ruh’una açıktır.

Duymak için bekler, övmek için söyler,

Yüreği sevinçle dolar, Tapınma coşkusu içini sarar.

Bir ezgicinin Tapınma Yüreğini ifade etmeye yeter mi bu kelimeler! Bence yetmez! Çünkü Ezgici ne kadar güzel nağmeler bulsa, duygulu sözler yazsa da bilir ki Tanrı’nın sevgisini, iyiliğini, merhametini anlatmaya yetersiz kalır. Müziği Tanrı’ya yaklaşmak için bir araç olarak sunan Ezgici, tüm hayatına bakmalı ve araştırmalıdır. Ezgide söylediği ifadelerin ne kadarı hayatında yer buluyor diye…

Sen Benim Rabbimsin… Gerçekten mi?

Yaşam amacım sensin… ne kadarı?

Kor ile arındır… arınmak için nelerden vazgeçmelisin?