Mısır’dan Çıkış 17:1-7

“İsrail halkının bütün topluluğu Rab'bin buyruğu uyarınca Sina Çölü'nden aşama aşama geçerek Refidim'de konakladı, ama orada halkın içebileceği su yoktu. İsrail halkının tartışmaları ve “Rab aramızda mı, değil mi?” diyerek Rab'bi sınamaları nedeniyle o yerin adını Massah (deneme) ve Meribah (çıkışma) koydu.”
Mısır'dan Çıkış 17:1, 7

İsrailliler Musa'ya meşru bir ihtiyaçla gelirler: “Suyumuz yok - bu çölde öleceğiz!” 
Kulağa korkutucu geliyor. Tehdit edici ve umutsuz. 

Bugün beni tehdit eden, umutsuzluk aşılayan ya da korkutan ihtiyacım nedir? 

Bu hikâye bana acıya bakmanın başka bir yolunu öğretiyor. Kendi versiyonumda “Bu VAHŞETTE ÖLMEK için mi buradayım?” diye sormak yerine, sorulacak daha dürüst bir soru var. Aslında, İsrailliler fark etseler de etmeseler de, ASIL sordukları soru buydu.  Bu, cevaplandığında HER ŞEYİ değiştiren derin bir sorudur:

“TANRI burada bizimle mi, değil mi?”

Musa'dan içmek için su istemeleri aslında bir soruydu: “Tanrı bizi terk mi etti?” 
Yapabilir miydi? Yapar mıydı? Güvenilir midir? İşler iyi görünmediğinde O İYİ midir?

Mısır'dan Çıkış 17 bana şunu hatırlatıyor:
> Tanrı, O'na yönelttiğim ihtiyaçlara yanıt verir (sadece O'nun hakkında yaptığım şikayetlere değil)... Evrenin Kralı'ndan yardım isteyebilirim! Yaşamımdaki “Musa”nın bana SADECE Tanrı'nın verebileceği şeyleri vermesini beklememeliyim.

>Tanrı bana beklenmedik yerlerden (KAYADAN SU?!) sağlayabilir - istemeyi hayal bile edemeyeceğim yerlerden, gözlerimin önünde olan ama O'nun yardımı olmadan göremeyeceğim yerlerden... “Beni çağır, sana yanıt vereyim, bilmediğin büyük ve gizli şeyleri sana söyleyeyim” (Yer.33:3).

> Tanrı önümden gider (17:6- “Orada kayanın üzerinde senin önünde bulunacağım”) ve HER ZAMAN benimle birlikte olacağına söz verir. “Seni asla terk etmeyeceğim, seni asla yüzüstü bırakmayacağım” (İbr.13:5).

>Tanrı sözüne sadıktır. O tamamen güvenilirdir. Yapacağını söylediği şeyi yapar. Musa kayaya vurduğunda, söz verdiği gibi su aktı. Tanrı'nın sadakatine güvenebilirim. O, “Sözümü yerine getirmek için onu gözlüyorum” der (Yer.1:12).

> Tanrı sadece küçük bir damlayla değil, “fışkıran” suyla da sağlar! Benim Tanrım bolluk Tanrısı'dır. İsa Tanrı'yı, bana KRALLIĞI vermekten “sevinç duyan” bir Baba gibi tanımlar! (Luka 12:32). 

>Tanrı bir mevsim için susuzluğa izin verebilir. Mevsimleri ve bu mevsimlerin zamanlamasını O belirler. Hatta beni cezalandırmak ya da mahrum bırakmak için değil, beni içsel iyileşmenin daha derinlerine götürmek; beni çağlayan, bol içsel bütünlüğe ulaştırmak için beni bir çöle (17:1) DOĞRUDAN yönlendirebilir.

Yazar Henri Nouwen bu konuda çok güzel konuşuyor. Şöyle yazıyor:

“İsa bize şöyle seslenir: “Sizi akılsız insanlar! İnsanoğlu'nun, yani sizin, yani bizim acı çekmemiz ve böylece yüceliğe erişmemiz gerektiğini bilmiyor muydunuz? Bu acıların sizi sevince götüren doğum sancıları olduğunu bilmiyor muydunuz? Kayıp olarak deneyimlediğimiz her şeyin Tanrı'nın gözünde kazanç olduğunu bilmiyor muydunuz? Hayatlarını kaybedenler onu kazanacaklar ve eğer tahıl ölmezse, küçük bir tahıl olarak kalır; ama ölürse, o zaman verimli olur."”

Hayatımda olan her şey için minnettar olabilir miyim? Sadece 'iyi' şeyler için değil, beni bugüne getiren HER ŞEY için. Hıristiyanlar olarak bilinen bir insan ailesini yaratan, bir Oğul'un acısıydı. Bu Tanrı'nın gizemidir. 

Nouwen devam ediyor: 
“Bu çılgın dünyada, iyi ve kötü zamanlar, keder ve sevinç arasında muazzam bir ayrım var. Ama Tanrı'nın gözünde bunlar asla birbirinden ayrılmaz. Acının olduğu yerde şifa vardır. Yasın olduğu yerde dans vardır. Yoksulluğun olduğu yerde krallık vardır. İsa şöyle der: “Acılarınız için ağlayın, gözyaşlarınızda benim olduğumu göreceksiniz ve zayıflığınızdaki varlığım için minnettar olacaksınız.”

🙏🏽“Senin adını bilenler sana güvenir” (Mezmur 9:10). Sen İYİSİN!   Bana denemelerimde ve tartışmalarımda aslında Sana daha fazla güvenmek ve hayatımda beklenmedik ve bereketli şekillerde varlığını görmek için harika bir fırsat olduğunu hatırlattığın için teşekkür ederim.