Tanrı’nın ebedi Sözü

Bir vücut giydi

Aramızda oturdu

Evrenin Kralı

Küçük oldu

Bebek olup doğruldu

Ve can verdi çarmıhta —

Yaşam veren ölüm.

Beni tutsak tutan her şeye 

Ölmeye davet eden ölüm

Benim küsmemi O’na teslim edecek miyim,

O’nun bağışlamasında yürümeye tercih ederek? 

Benim haşin sözlerimi O’na verecek miyim,

O’nun sevgisiyle konuşmaya?

İntikama ölecek miyim,

Barıştırmaya uğraşacak mıyım

O'nun yaptığı gibi 

Benim içim

Çarmıhta? 

Sorun ölmektir.

Teslim olmak zordur.

Ama Sen

Rab İsa

Dirilten Tanrısın

Ölümden yeni yaşam verici olan Tanrısın 

Oğlunu veren Tanrısın

Evet

Haleluya

Ama orada durmadın

Sen lütfunu

Sevincini

Bol yaşamı

Kavrayışı aşan esenliği

Teslimimizin üstüne yağdırsın 

Sen defalarca 

Ölüme hayat vermiyor musun? 

Tam İsa’yı diriltin gibi

Hatta adımlarım zayıf ve yavaş olsa,

Bencil yüreğime karşı savaşırsam,

Öfkemi 

Nefretimi 

Zorlukla teslim edersem

Azar azar sevgide ilerlersem

Baba yüreğini kabartmaz mı?

Sevincinle bent kapağını açmaz mısın,

Bani teşvik ederek

Sevgine daha derin bir şekilde yürümeye çağırmaz mısın?

İsa’m

Ne tatlı

Kendime bu inkâr 

Bana bu hayat veren

Ne tatlı ve zor

Ne küçük ve kuvvetli

Ne basit ve derin

Bu diriliş yetkisi 

Bu yaşam veren ölüm

Bu sonsuz zafer 

Bu sonsuz yaşam

Paskalya’dır.