İman ettiğim ilk kış çok çetin geçiyordu. Kutsal Kitap’tan çok hızlı besleniyordum. Sürekli öğrendiklerimi uygulamaya çalışıyordum. Konu düşmanlarımızı affetmek konusuna gelmişti.
 
İşte o Tanrı sözü: Matta 5:43-44
“Komşunu seveceksin, düşmanından nefret edeceksin” dendiğini duydunuz. Ama ben size diyorum ki düşmanlarınızı sevin, size zulmedenler için dua edin.

Konu buraya geldiğinde düşmanım olarak saptayabileceğim kişileri aradım. Düşmanım yok diyebileceğim kadar sakin bir hayat yaşıyordum zaten iman etmeden önce ama gene de düşmanlarım olduğunu farkettim. Hikayeyi biraz daha geri götürerek bir örnekle size Rab’den gücü anlatacağım.

Yılın 2001-2002 olduğunu tahmin ediyorum. Okula başlayacak olan bir çocuktum. Babam beni doğuran annemden ayrılalı annemi tanımayacağım kadar uzun süre olmuş, babam başka bir evlilik yapmıştı. Detayına inecek kadar açıklamaya gerek duymuyorum. Tek anlatacağım şu ki; 5 yaşımdan 13 yaşıma kadar fiziki ve psikolojik şiddete maruz kalarak büyüdüm. Çok koşturan bir çocuk olduğum için üstüm çok kirlenirdi. Bu yüzden bir gün üvey annem öyle bir dayak attı ki kulaklarımdan kan gelmeye başladı. Artık sağ kulağım duymuyordu. Doktora bile götürülmedim. Yıllarca babamın bunu duymamasını sağladı. Yıllarca öfke ve acı içinde büyüdüm. Hep kendi kendime dedim ki; bir gün büyüyeceğim ve intikamımı alacağım!

Tüm bunları düşünmeme sebep olan Matta 5:43-44 olmuştu. Gerçekten zihnimde bir düşman hala vardı. Ne var ki artık büyüdüm (tam şu an 30 yaşındayım) ve o kişiden oldukça uzakta sakin bir hayat yaşıyordum. Fakat gözümle gördüğüm düşmanlarım yoksa da yüreğimdeki hapishanede bir düşman vardı. Kardeşlerle Matta 5’i okurken farkettim ki Rab’le birlikte halletmemiz gereken bir iş var. Geçmişin de Rab’bi olan Tanrı’yla birlikte bu kadını bulmamız gerekiyor. Bu hanımefendi babamdan daha sonra ayrıldığı için ayrı bir evde yaşıyordu. Babama benimle gelmesini rica ettim. Sonradan doğan kız kardeşim ve babam önünde bu kadınla konuştum. (Lütfen bu kadın için dua edelim)

“Bana yaptığın bütün kötülükleri hem ben, hem Tanrı hem de sen çok açık biliyoruz. Pişman mısın?”
“Hayır ve ben bir şey yapmadım” dedi.
Pişman olması benin için bir şey ifade etmiyordu çünkü onu yargılamaktan uzaklaşmaya çalışıyordum.
Ömrümün sonuna kadar unutamayacağım bu anı şu cümleyle bitti;
“Ben seni affediyorum. Dilerim Rab’de affetsin. Fakat ne olur bir daha bu günahları işleme…”

Bu kadını bir daha görmek istemiyordum çünkü yüreğim kin duymaya meyilliydi. Ben de insanım! Bunu hissettim ve bir daha görüşmemek dileğimle diyerek oradan ayrıldım. Gerçekten yapabilmiştim. Bu hikayemi fırsat buldukça herkese anlatıyorum. Evet artık bir kulağım duymuyor ve hayatıma böyle devam etmek zorundayım. Fakat günahlı bir kulakla yaşamaktansa, kulağımı kesip atıp göklerin egemenliğine girmeye değer.

Yeni iman edenler arasında en zor konulardan birisi düşmanları sevmek ve onlar için dua etmektir. “Düşman” kelimesi Türkçede çok iddaalı bir kelime olduğu için insanlar iman ettiklerinde “benim düşmanım yok ki” diye düşünüyor olabilirler. Oysa Mesih aracılığıyla artık dünyanın kendisi düşmanımız. Ne var ki, artık savaşmaya gerek yok. Mesih var, çarmıh var, Paskalya var. Acı da var zorluk da var ama kurtarış da var.

Çünkü;

Bu, Peygamber Yeşaya aracılığıyla bildirilen şu söz yerine gelsin diye oldu:
“Zayıflıklarımızı O kaldırdı,
Hastalıklarımızı O üstlendi.”


Paskalya yaklaşıyor! Hepimiz kiliselerde, evlerde bunu kutlayacağız. Bu lütufkâr zaferi kutlarken affedelim çünkü affedildik.

Şükürler Olsun.